3 daagse trekking Andringitra NP

9 oktober
We hadden via Remi een 3 daagse trekking geregeld met Mario van alefatours. Mario en Gege zijn broers. We hadden nog gevraagd aan Gege..... Is het haalbaar voor ons? Ja prima, iedereen haalt het.
Vandaag onze eerste dag van de trekking, die begint met een bezoek aan de zebu markt (omdat het woensdag is en dan is de zebumarkt) Een zebu is een koe die hier leeft met een grote bult in de nek, zo'n kamelenbult. Er wonen 18 verschillende tribes/stammen in Madagascar die zebu's houden, sommige lopen wel 2 weken met hun zebu's naar de markt. Een grote zebu kost ongeveer 400 euro. Zoals we later in onze trekking zien worden ze bewaakt tegen stelen van elkaar, ze lopen namelijk met geweren rond om ze te bewaken. Niet om iemand iets aan te doen maar om ze te waarschuwen. Na de markt een transfer met de auto vanuit Ambalavao gedurende 3 uur naar de vallei van NAMOLY waar het startpunt is van de wandeling 1470 meter boven de zeespiegel. Gege had ons gezegd het is een erg slechte weg daarom is het een lange rit. Wij zeiden oké slechte weg kennen we dus komt goed, wij wisten niet dat de weg nog slechter kon zijn, als je probeert van een plactic waterflesje te drinken sla je al je tanden eruit.... De auto piept en kraakt aan alle kanten. Achterin liggen houten balken, zometeen nodig. En een kip die nog niet weet dat hij de 2e dag word opgegeten....
Dan komen we bij een brug, ohja daar was dat hout voor, eerst de brug repareren, dwz wat planken herschikken en er wat bijleggen op sommige plaatsten en dan kunnen de auto's erover heen. Ik durf er niet overheen te lopen (na 3 planken) en ga lekker in de auto zitten, een lokale vrouw heeft de grootste lol hierom. Rob loopt eroverheen.
Als de auto's eroverheen zijn halen ze de extra balken er weer af, die gaan weer terug in de auto.
Nog even een stop bij de ingang van het park en als ik een foto wil maken van het bord Andringitra NP, roept een hele groep jongeren mij. Of ik een foto van ze wil maken. Tuurlijk, ik ben de beroerdste niet. Dan komen ze los en willen ze nog apart of met een paar of met ons op de foto. Ze zijn zo blij, en blijven maar bedanken dat we foto's willen maken. Ze weten hier zelf niet hoe ze eruit zien want ze hebben ook geen spiegel ofzo. Dus is lachen als ze zichzelf zien op het schermpje. We sturen de foto's na de vakantie op. Nog een klein stukje met de auto en dan komen we bij de ingang van het park op 1550 meter. We lunchen er, er loopt nog een ander stel uit Slovenië, daar gaat Mario mee op pad en Christopher blijkt met ons mee te gaan. Gege speelt nog even happy birthday alvast op de gitaar omdat hij er dan niet bij is. Dan op pad, en lopen we naar 2 watervallen the King en de Queen waar een  verhaal bij verteld word, een stevige klim. En weer terug waarna een klim van 500 meter (hoogte) volgt, en al na 1km (staat hier aangegeven iedere keer, dan weet je dat je er nog lang niet bent) denk ik neeeeee ik trek dit niet pffffff. Alleen maar omhoog is niet mijn favoriete bezigheid. Het natuurlijke zwembad ANDRANOLAVA missen we, het water is koud en we zijn laat. Na 4,5 uur lopen komen we in het donker  aan bij het Andriampotsy-basiskamp waar we de eerste nacht doorbrengen in een tent. Het is inmiddels 18.00 uur, de porters/dragers.... respect daarvoor.... die alle spullen zoals tent, slaapzakken, eetgerei enz naar boven dragen tot aan het eindpunt, spelen muziek en zingen voor ons. Mooi om mee te maken! Echt African feeling! Het eten word bereid op een kampvuur en was heerlijk. Ook krijgen we nog nog een flesje zelfgemaakte cocos rum, zelf drinken ze andere rum die we ook mogen proeven maar daar passen we voor, die is 70 % en drinken ze puur.... Daarna op tijd naar bed want om 3 uur worden we gewekt!


10 oktober
Onze zwaarste dag van de trekking. Om 3 uur worden we dus gewekt, warme kleren aan, hoofdlamp op en daar gaan we. In het pikkedonker..... en maar goed ook.....
De top Pic Boby genaamd met een hoogte van 2658 meter ligt op 2 uur lopen.....word gezegd.... van het kamp. Dus 2 uur omhoog klimmen voor een adembenemend 360° panoramisch uitzicht met zonsopkomst. Uiteraard ook weer 2 uur terug naar het kamp. Wij halen het niet in die 2 uur...... Bekijken niet op de top maar op een ander punt de zonsopkomst. Dan verder, als we Boby in het zicht hebben dan vraagt Christopher wil je er nog naar toe of wil je terug..... Tja we zijn nou zou ver, als we niet verder gaan krijgen we er spijt van. Hoelang is het nog lopen.... 40 min.... jaja. Uiteindelijk bereiken we Pic Boby na 4.5 uur lopen rond 8 uur. (600 m hoogte verschil) Na even wat foto's gemaakt te hebben en genoten te hebben van het uitzicht, moeten we terug. Tja en dan zien we waar we de heenweg hebben gelopen. Het is rotsklimmen, lopen op richeltjes langs afgronden bij steile rotswanden. Op vrij steile ruwe rotswanden loop je zo naar beneden. En dat allemaal zo, zonder vast te zitten. Op een gegeven moment komt Mario ons tegemoet, hij vind dat we wat moeten eten, we drinken wat en eten een banaan, aan meer kunnen we niet denken. Hij loopt met ons mee verder naar beneden... hij doet dit op blote voeten .... We zien nog een mooie kameleon en een heel mooi gekleurde grote. sprinkhaan. Na 2,5 uur over de terugweg te hebben gedaan zijn we terug bij het kamp. Uitgebreid ontbijt..... om half 11! Dan omkleden, blijk ik helemaal onder een rare uitslag te zitten, Mario gevraagd die wist het ook niet. We houden het maar op allergie, allemaal rode kringetjes met wit in het midden.
Omdat we er zo lang over hebben gedaan kunnen we ook niet echt uitrusten. Dagrugzak opnieuw inpakken en weer verder naar het volgende kamp. Een makkelijke weg, vlakke weg...... Jaja Malagasy vlak, is heuvelachtig met af en toe een bergtop oversteken. En wat we zeker af en toe niet moeten vergeten is genieten van alles wat om je heen is! Af en toe verteld Christopher een verhaaltje of legt hij uit over de medicinale planten in zijn beste Engels... Dat zijn een paar woordjes en hij is moeilijk te verstaan maar we komen er wel uit. We kruisen het plateau achter de 2 watervallen en een kleine klim voordat we bij een uniek maanlandschap aankomen, dat lopen helemaal door en we eindigen met een afdaling*(dat denken we), weer soms trapsgewijs, vaak heel hoog of ja hoe moet ik het omschrijven... proberen van een berg naar beneden te komen. Ik heb soms ook de nodige hulp nodig want ik heb maar korte benen. En daarbij draagt Christopher ook nog mijn dagrugzak. Maar we spotten zelfs ringstaart lemuren wat voor hier uniek is om te zien. Dan door een palmbos, porters komen ons tegemoet met hoofdlampjes, en we zouden nog 35 min moeten lopen in het donker naar het kamp vlak..... dus nog over 2 bergruggen heen... We  komen zo op het kamp aan om 19.10 uur. Helemaal kapot! Als hij gezegd had dat het langer dan 35 min was, had ik waarschijnlijk opgegeven. Het laatste stuk waren we zo moe dat het lopen was op de automatische piloot. We hebben vandaag 16 uur gelopen, geklommen, afgedaald, zoals we normaal niet zouden durven. We nemen een kop thee slaan de maaltijd over, daar kunnen we niet aan denken, Rob is ook niet helemaal lekker, misselijk en gaan pitten. Weer brengen we de nacht door in een tent.


11 oktober
Jippie jarig! Ik heb het alleen niet eens door zelf dat het mijn verjaardag is....
Na het ontbijt beginnen we aan het laatste deel van de wandeling en afdaling in de TSARANORO - vallei. Een prachtig landschap aan de westkant van het park. Wij moeten eerst 100 meter omhoog de bergkam over en dan 700 meter naar beneden. Makkie dus..... Echt niet.... Zoveel mogelijk kijken waar je je voeten zet, als je verder naar beneden kijkt... daar moet je niet aan denken. Gelukkig begeleid Christopher me deze afdaling grotendeels. Eenmaal in de vallei aangekomen moeten we die ook nog oversteken en bij het dorp iets hoger gelegen, naar de plek waar Tojo ons op staat te wachten om ons naar Camp Catta te brengen. Wat zijn we blij Tojo te zien. We zijn kapot!! Er is ook nergens schaduw de hele weg, de zon staat recht boven ons en gevoels temperatuur is zeker 50 graden. Christopher vraagt of we nog een rondleiding willen in het dorp en nog een maanlandschap laten zien.... Echt niet... Op naar Camp Catta, waren we douchen en op bed neerploffen. Ons 2 uur later overeind hijsen omdat de ringstaart maki's hier om ons heen zitten en we ze al kunnen horen. Mooi om te zien, het is een hele groep.
Na het eten liggen we om half 8 in bed en slapen tot de volgende morgen 6 uur.

We hebben een zeer zware trekking gehad en zijn allebei wel 1000x dood gegaan!! Vaak konden we niet meer, maar je moet verder. Er is namelijk niemand die je op komt halen. Het was een unieke ervaring, als we het vooraf geweten hadden dan............. Nooit gedacht dat we zoiets zouden kunnen. En je moet vooral onderweg ook proberen te genieten, anders word het een survival tocht. Onderweg weleens gedacht.... volgend jaar lig ik op Ibiza.... maar ons kennende zal dat wel niet.
We zijn in ieder geval een unieke ervaring rijker!