Antsirabe

22 oktober de lange weg terug naar Antsirabe, het kruispunt van het land waar we voor de 3e keer een stop hebben. Om half 8 hebben we al gepind en getankt, daar gaan we dan. Gisteravond trouwens toen we terug liepen naar het hotel liep er een vader met een heel klein kindje. Dat kindje keek mij recht aan, wees naar mij en begon keihard te lachen. Dat was zo grappig. Tojo zei dat hij lachte omdat hij erg blij was.... jaja. Maar was zo komisch, 10 meter verder lachte hij nog.
Maar ja vandaag dus de andere langste reisdag, door het landschap in het vorige verslag. En bij heel veel dorpen, door het hele land staan politie controles. We zijn denk ik 5 x aan de kant gezet deze reis. Ze controleren de papieren en verzekering of ze vragen waar je naar toe gaat. Hier in de buurt van Morondava is de rijst al hoger en zijn ze op sommige plaatsen ook al aan het oogsten. Dus deze reis hebben we de rijst in alle fases gezien. Als we al een eind op weg zijn zien we dat er naast de weg een best groot gebouw word gemaakt. In de middel of nowhere, wat moet je hier in godsnaam. Tojo zegt dat is een nieuw hotel. Hotely in Malagasy betekend restaurant, dus niet om te slapen. Het is een restaurant voor de taxi brousse, de busjes, zodat ze onderweg kunnen stoppen om te eten. Slapen wil je op deze weg niet zegt hij. Je moet hier ook niet in het donker willen rijden. In het hele land verder steelt men zebu van elkaar. Dit gebied naar Morondava en naar boven naar Tsingsy steelt men van toeristen. Je moet hier dus niet in het donker willen rijden. Ze zijn op camera's, telefoons, geld en dergelijke uit.
We zijn optijd bij onze lunchstop, in de heetste plaats van het land Miandrivazo. Als je terug komt in de auto kun je een theezakje in je fles water doen en heb je hete thee. De hele middag gaat het dan ook.... mag ik nog een beetje thee... heet water dus. Op een gegeven moment begint de auto een raar geluid te maken, Rob en Tojo al uit de auto maar kunnen niks ontdekken. Tojo rijden en Rob er achter lopen maar niks te zien. Het klinkt alleen niet goed.  Als we uiteindelijk een iets groter "dorpje" tegen komen vraagt aan een agent Tojo of er een garage of monteur in de buurt is en die is er. En ja hoor, we kunnen er meteen terecht. Linkerachterband eraf, blijkt er iets met de handrem te zijn. De pin en de veer waren er uit en de remschoen zat niet op zijn plek. We hebben de nodige bekijks van kinderen en volwassenen en een uur later kunnen we weer verder. Klinkt goed zegt Tojo dus kom maar weer op met de muziek.
Later belt Remi waar we blijven, we overnachten namelijk weer bij Madalief. Maar we zijn nog 65 km voor Antsirabe en we moeten de stad nog door.... zo komen we net voor 7 uur in het donker aan bij Madalief. Remi staat ons al op te wachten. We kletsen even, ze wil graag weten hoe het allemaal gegaan is.

23 oktober, we blijven vandaag in Antsirabe. We gaan wel naar een ander hotel want bij Madalief was vanavond geen plaats. Na het ontbijt nemen we afscheid van Remi, we zijn super blij met wat ze allemaal voor ons gedaan heeft,  adviezen bij onze reisroute, wat boekingen voor ons, al het antwoord onze vragen, dankjewel Remi!
Dan onze spullen in de auto enTojo heeft een hele dag voor ons in de planning. We beginnen bij de candy factory. De snoep fabriek een klein familiezaakje waar snoep gemaakt word, heel leuk om te zien. Je krijgt een demonstratie en mag dan 2 smaken uitkiezen waarvan ze snoepjes van voor je maken. Na afloop mag je 6 zakjes/smaken uitkiezen. Rob wilde eigenlijk ook naar de bierbrouwerij, daar heb je een gratis rondleiding op 3 dagen in de week maar dat moet je ruim van te voren, minimaal 1 week reserveren, dus daar waren we net te laat mee. Na de snoepfrabriek rijden we naar lake Tritriva, een stoffige off road weg. Het ligt boven op een berg. Een heel mooi meer in de krater van een vulkaan, dat meer dan 146 meter diep is. Er is een Franse duiker, Jacgues Cousteau, in geweest om te kijken hoe diep het was, maar verder als 146 meter kon de apparatuur niet aan. We lopen wedereom met een gids er omheen, en op één punt kun je bij het water komen. De gids verteld alle verhalen van het meer. Er worden ook nog steeds offers gebracht bij het meer. Alleen geen varken want dat is onrein. Als je een dag van te voren varken hebt gegeten mag je er ook niet in zwemmen. Dat is gevaarlijk en overleef je niet. Er is ooit iemand geweest die dat overdreven vond  en die is verdronken. Zijn lichaam is tot op heden ook niet meer gevonden. Daarna de stofweg terug,  en we droppen onze bagage bij hotel Souimanga. Tojo neemt ons weer mee voor de lunch en daarna gaan we, iedereen moet het hier gedaan hebben en Antsirabe staat er bekend om, een ritje met de poush poush, de tuktuk maar dan op zijn Malagassy met iemand die ervoor loopt, zo gaan we langs de bezienswaardigheden van de stad, de kathedraal, het postkantoor, de markt, het oudste hotel, en het treinstation. Het treinstation zoals zovele hier zijn mooie gebouwen, alleen rijdt er in het hele land al een tijd geen trein meer....
De mannen van de poush poush hebben de grootste lol, ze praten alleen Frans, maar af en toe mogen we uitstappen om iets te bezichtigen en als we terugkomen zegt Rob dat hij moet blijven zitten en dan gaat Rob lopen. Ze lachen zich suf, harder zegt er één, dus Rob eenrondje rennen om de rotonde....
Vervolgens bezoeken we nog een demonstratie hoe ze dingen maken van de hoorns van de zebu, we bezoeken een winkel in specerijen, en één waar alle stenen/edelstenen die in Madagascar voorkomen te zien zijn en te koop. Hoe het eruit ziet als het gevonden word en wat ze er allemaal van maken.
In deze stad word je alleen constant aangeklampt door mensen die je iets willen verkopen of bedelaars. Je kunt de deur van de auto maar amper openen.
Rond half 5 zijn we weer terug in ons hotel..... Tojo gaat de auto wassen, die ziet eruit als chocolade.... van binnen en van buiten.....