Sarapiqui en Catarata del Toro

Woensdag 11 oktober!
Mijn verjaardag, mijn 50ste verjaardag. Rob zegt ik leg vast wat spullen in de auto. Hij blijft ff weg dus ik denk hij is alvast wat deet halen. Was hij naar de bakker gerend, alleen hebben ze daar alleen bevroren taarten. Toen we gingen ontbijten, stond er een schaal merengue klaar. Had hij dat maar snel gehaald. Hoe lief !! Thanks schat!
Na het ontbijt spullen in de auto en uitgecheckt en op pad. Rob had vanochend in de buurt van Sarapiqui de volgende 2 overnachtingen geboekt. Bij cinco ceibas reserve, wat is de tomtom een pokkeding zeg dat kent echt helemaal niks geen 1 plaats. Zeker niet dichterbij dan een paar km. Ik snap niet dat ze daar geld voor durven vragen. Maar uiteindelijk vinden we het, afgelegen aan het einde van de wereld.
We checken in , we zijn de enige samen met een Amerikaans meisje. Rob zegt nog even dat ik jarig ben....ze feliciteren me.
We krijgen uitleg en bespreken wat we morgen willen doen. Voor vandaag lopen we ff door het dorp. Het is alleen echt snikheet , bijna niet om uit te houden, we halen drinken bij de supermarkt en gaan erna zwemmen in de rivier. Later doen we nog een wandeling in de buurt en gaan dan eten.Onze tafel is gedekt met kaarjes/lichtjes in hartvorm. We krijgen eten, heerlijk vis met salade en na het eten komen ze aan met een zelfgemaakte taart. Die ze vanmiddag had gemaakt. Ik werd toegezongen op traditionele Nicaraguaanse wijze. Echt speciaal! We waren samen met het Jenny in het restaurant. Thanks!
Als we na het eten weg lopen krijg ik nog een hartvormige doos aardbeienbonbons toegestopt.
We gaan terug naar onze lodge, hier is verder in de avond ook niks te doen. Je kunt ook nergens naar toe en er is geen wifi......wat er wel zou moeten zijn maar dat doet het gewoon niet. Dus vroeg naar bed, maar ja we moeten er ook vroeg uit......

Donderdag 12 oktober.
Om half 6 loopt de wekker af, want Isaac zou ons naar een trail brengen waar je dieren kunt spotten. Dat is 3,5 km rijden , dus we hadden gezegd dat we wel terug zouden lopen, dat hij niet op ons hoeft te wachten. Zo gezegd zo gedaan, bij de trail zien we alleen brulapen. Het is een korte wandelroute van anderhave km, maar met kijken en zoeken naar dieren doen we er toch 2 uur over. Dan onze 3,5 km terug lopen..... we zien hier meer als bij de trail. Ik zie de mooie toekan prachtig en dichtbij zitten. Het perfecte plaatje, beter als in de reisgidsen.....maar ben net te laat met de camera....... we zien beide soorten toekans. De een is mooi en de andere noemen wij de ugly one als men vraagt welke we gezien hebben, is net een halloween toekan, diegene met foto op facebook. We zien verschillende volgens, maar we lopen door. Dan zijn we om half 10 terug, kunnen nog net ontbijten en omkleden voor onze kayaktocht....... jaja poging 2. Op de Sarapiqui rivier. Ondiep maar stroomversnellingen. We zien weer brulapen, leguanen, verschillende vogels en opossums een heleboel die achter elkaar over een tak over het water heen lopen.
Het was een leuke kayaktocht, die eindigd bij onze lodge.
We besluiten nog door het dorp te wandelen, aangezien we daar gisteren ook verschillende vogels zagen, en we zien een hele groep ara's vliegen. De huizen zijn hier in Costa Rica erg klein, een beetje onze woonkamer is daar het hele huis. Hout of beton met een golfplaten dak. En als je het ziet denk je, hoe kunnen de mensen zo leven. Elk dorp hoe klein dan ook heeft een groot voetbalveld. Dan horen we muziek en kijken even waar het vandaan komt. Het komt bij de school vandaan, dus wij er naartoe lopen en achter het hek even staan kijken en het geluid opnemen. Er staat een soort scherm waarachter iets te doen is. Isaac had de dag ervoor gezegd, als je door het dorp loopt kan het zijn dat je aangestaard word, ze zijn hier geen mensen gewend, maar ze zijn wel aardig. Nou al snel hadden ze ons bij de school in de gaten, de kinderen keken het doek ging soms omhoog en net toen wij weer weg wilden lopen kwamen ze naar ons toe rennen , ze nodigden ons uit om te komen kijken. Sommige kinderen konden engels, de leerkrachten niet. Wij op een bankje achterin gaan zitten maar dat was niet goed, we moeten vooraan plaats nemen. Er waren ook wat oudere mensen uitgenodigd uit het dorp. Toen ging een meisje zingen, wat we net ook gehoord hadden, nou die had me stem! En helemaal in kostuum. We hebben het gefilmd. Daarna ging de leerkracht weer zingen, hij kon geen engels maar speciaal voor ons werd het programma aangepast.
Hello van Lionel Richie, speciaal voor ons, Rob kreeg ook de microfoon in handen om het als duet te zingen maar hij heeft bedankt. Hij zei daar zitten ze hier niet op te wachten haha. Na nog 2 nummers en wat toespraken in het spaans was het afgelopen. Ze bedankten ons nog voor de komst, ze waren zeer vereerd met ons bezoek en iemand wilde nog op de foto met ons. Het thema van het feest was , verschillende culturen die samen komen, en het respect voor elkaar en alles. Dat konden wij er wel uit halen. Wij hadden op de wereldbol die er was aangewezen waar wij vandaan kwamen. Ze waren echt superblij en vereerd met ons bezoek. Speciaal om mee te maken. We mochten nog mee voor koffie naar de kantine maar zijn toen weer weg gegaan.
Bij onze lodge zien we nog toekans en andere vogels , we lopen nog een km of 6 we zien nog sporen van iets, waar Rob foto's van maakt en bij terugkomst komen we een nederlands stel tegen dat net aangekomen is. We kletsen wat en gaan dan eten, daar kletsen we nog wat met de Amerikaanse Jenny. We laten de foto van de sporen aan Jenny en Isaac zien en die zeggen meteen van een poema of jaguar. Een boer is ook een koe kwijt, en er is laatst een jaguar gezien ergens.
Na het eten betalen we alvast en bespreken we hoe we het beste kunnen rijden naar onze volgende bestemming en dan weer naar de lodge, onze spullen alvast wat pakken. En tja vroeg naar bed.

Vrijdag 13 oktober.
Omhalf 8 ontbijten. Tijdens het ontbijt is er ineens paniek, de transformator aan de straat voor staat in brand. We hebben geen stroom meer in het restaurant.
Als we klaar zijn met de lunch nemen we afscheid en gaan weer verder, het zou een 2 uurtjes rijden zijn. De tomtom die we weer eerst het voordeel van de twijfel geven weet het niet, maar wij wel. Dus toen onze eigen intuïtie gevolgd en kwamen we er. Bij Catarata del Toro, een hoge waterval. Je kunt hier ook overnachten, dan hoef je niet te betalen om naar de waterval te gaan. Dus dat doen we, ze hebben 3 kamers, er staat voor no rooms avaleble, maar na vragen (en telefonisch overleg omdat ze alleen spaans spreekt, ze belt iemand en die vraagt rob aan de telefoon) is het toch geregeld. We lopen eerst naar de waterval. Zo'n 500 treden naar beneden volgens mij, het is hier erg mooi!! We bewonderen alles als we helemaal beneden zijn , en dan weer de weg terug naar boven. Het is de hoogste waterval van Costa Rica ,90 meter hoog in de krater van een oude vulkaan. Als we terug zijn drinken we wat, er zijn hier erg veel kolibries. Erg mooi om te fotograferen en filmen. We leren hier van iemand hoe je in slowmotion met je mobiel kunt filmen, erg leuk om dat met de kolibries te doen. Er komen nog professionele fotografen hier voor de kolibries, mooi om te bekijken, zeker omdat het is gaan regenen toen wij terug waren, en ook de waterval ligt in de mist/wolken. Is het mooi om even te zitten en te kijken. Wij hebben dus geluk gehad met het weer!
Terwijl ik dit verslag maak vliegen de kolibries me om de oren!